پیچ‌های ارتوپدی

ابزار جراحی ارتوپد، پیچ‌ها

Wire

سیم‌های ارتوپدی را wire میگوییم.که مناسب برای شکستگی‌های آرنج دست  و کشکک زانو  می‌باشند. بدین صورت که ابتدا با استفاده از دو عدد پین به صورت ضربدری دوطرف شکستگی را میگیریم و انتهای پین را با سیم ثابت میکنیم که به آن پروسه وایر باند فیکسیشن می‌گوییم.

Bone anchor

به معنی لنگر استخوان می‌باشد که از یک بخش anchor و eyelet و suture تشکیل شده است که بخش انکور آن به استخوان پیچ می‌شود و بخش سوچر آن به یک بافت نرم مانند تاندون ها وصل می‌شود.
مثال: اتصال عضلات گرداننده شانه یا روتاتور کاف به بازو

پیچ‌های استخوانی (Bone Screw)  

پیچ‌ها یا به تنهایی یا به همراه پلیت‌ها برای ثابت کردن قطعات شکسته استخوان‌ها به کار می‌روند. جنسشان می‌تواند تیتانیوم، استیل ضد زنگ و ... باشد. حملشان بر خلاف گچ ارتوپد سخت نیست. استحکام بالایی دارند و به بافت استخوانی به راحتی متصل می‌شوند و مدت طولانی‌ای می‌توانند در بدن بمانند.

اتصال بافت نرم به استخوان، اتصال استخوان به استخوان و اتصال ایمپلنت به استخوان را انجام میدهند.

برای مثال در شکستگی اوالژن، لیگامنت PCL یا رباط متقاطع پشتی یا صلیبی خلفی هنگام پاره شدن تکه از آن استخوان جدا میکند. این نوع شکستگی در تصادف‌هایی که زانو به داشبورد ماشین برخورد میکند، شایع است. این شکستگی را با یک پیچ می‌توان جبران کرد.

پیچ‌ها تبدیل کننده‌ی نیروی چرخشی به حرکت خطی هستند  و به طور عمده از تیتانیوم، استیل ضدزنگ یا مواد قابل جذب زیستی ساخته شده‌اند.
امروزه متخصصین ارتوپدی، استفاده از پیچ‌های ارتوپدی را به گچ‌گرفتگی ساده در درمان شکستگی استخوان‌ها ترجیح می‌دهند، زیرا:

• این پیچ‌ها در داخل استخوان قرار می‌گیرد و استفاده و حمل آن‌ها مانند گچ‌های ارتوپدی سخت نیست.
• این پیچ‌ها استحکام زیادی داشته و به بافت استخوان به راحتی متصل می‌شوند.
• پیچ ها به تنهایی یا به همراه پلیت می‌توانند در ثابت سازی‌های استخوانی استفاده شوند. به مدت طولانی بدون ایجاد درد در بدن بیمار باقی بمانند تا ترمیم استخوان کاملا انجام بگیرد.
• پیچ‌های ارتوپدی باعث اتصال ایمپلنت به استخوان، استخوان به استخوان و تثبیت بافت نرم به استخوان می‌شود.

اجزای مختلف پیچ‌ها

Head: سر پیچ است. در قسمت مسطح سر ، بن بست (head recess) قرار دارد که محل گذاشتن پیچ گوشتی می‌باشد. شیارهای مختلف چهار ضلعی یا شش ضلعی یا ... را دارا میباشد.

Neck: گردن پیچ که بین سر و تنه پیچ قرار گرفته است، که محل اتصال واشر‌های ارتوپدی می‌باشد. زمانی از واشرها استفاده می‌کنیم که ممکن است پیچ استخوان را ببرد و بافت نرم را تخریب کند.

Body: بدنه یا شفت پیچ است که شیارهایی روی آن است که به آن رزوه یا thread گفته می‌شود. بر اساس نوع رزوه میتوان آنها را تقسیم بندی کرد.
دسته‌ی اول پیچ های  fullthread  که تمام بدنه رزوه دارد.
دسته‌دوم پارشیال ثِرِد که قسمتی از بدنه رزوه دارد.
 برای مثال پیچ‌های کنسلوس دارای انواع semithread  یا fullthread  یا ... می‌باشد.
نوک پیچ: نوک پیچ یا self tap  یا  self drill  میباشند.

هر پیچ دارای مشخصاتی مانند طول و قطر اختصاصی است. و به همین دلیل توسط پیچ گوشتی و سر مته جدا استفاده میشوند.

پیچ کورتیکال

برای بخش‌های متراکم استخوان به کار می‌رود مانند بدنه استخوان بلند. پیچ مخصوص پلیت DCP میباشد. ثبات و استحکام بالایی دارد و قوی ترین پیچ موجود میباشد. اکثر مواقع به صورت بای کورتیکال گذاشته میشود. سر پیچ رزوه ندارد. تمام طول بدنه دارای رزوه است و این نوع پیچ رزوه‌دار پارشیال نمیباشد. فاصله‌ی رزوه‌ها نسبت به هم کم است. فاصله‌ی رزوه‌ها در پیچ کورتیکال نسبت به پیچ کنسلوس کمتر و نسبت به پیچ لاک بیشتر است. دارای دو سایز سه و نیم و چهار و نیم می‌باشد.

پیچ کنسلوس

سایز 4 و شش و نیم را داراست. عمدتا برای بخش‌های اسفنجی مانند دو سر استخوان‌های بلند به کار میرود، به دلیل فاصله زیاد بین رزوه‌ها، امکان رشد مغز استخوان به راحتی در بین آنها وجود دارد. سر آن بدون رزوه می‌باشد. رزوه‌های بدنه فاصله‌ی بیشتر و ارتفاع بیشتری دارند و پیچ خشن‌تری به حساب می‌آید. هر دو نوع فول ثِرِد و پارشیال ثِرِد را داراست. یک چهارم رزوه‌ی آن را 16 و یک دوم رزوه آن را 32 می‌نامند.

پیچ لاکینگ

پیچ‌های مخصوص پلیت لاکینگ  هستند. سر پیچ دارای رزوه می‌باشد. این پیچ‌ها معمولا به تنهایی استفاده می‌شوند. در دو سایز سه و نیم و پنج ارایه می‌شوند. همه از نوع فول ثِرِد هستند و پارشیال را ندارند. فاصله‌ی رزوه‌های آن نسبت به پیچ کورتیکال کوتاه‌تر است و ارتفاع آن نیز کم‌تر است.

پیچ ملئولار

همان طور که از اسمش معلوم است برای شکستگی‌های قوزک به کار میرود. همچنین در دیستال استخوان بازو و تروکانتر کوچک استخوان ران به کار میرود. خاصیت سلف تپ دارد. سر،  گردن و نوک بدون رزوه‌اند.

پیچ کانولیتد

پیچ‌هایی که مرکز کانال مانند دارند و پین از مرکز این پیچ‌ها رد می‌شود. این پیچ‌ها عمدتا در موقعیت‌هایی که ابتدا با یک گاید مسیر عبور را مشخص کنیم و بعد پیچ را وارد کنیم، استفاده می‌شود، مانند پیچی که برای پروسه DHS استفاده می‌شود. سایز آنها از 3 تا هفت و سه دهم موجود میباشد.

برای چه شکستگی‌‌هایی DHS استفاده میکنیم؟ شکستگی‌هایی که مربوط به قسمت‌های گردن فمور، ساب و اینتر تروکانتر میباشند.

پیچ Herbert

جزء پیچ‌های میکروسرجری و کانولیتد هستند. ایتدا و انتهای پیچ رزوه دارد اما وسط آن ندارد. مخصوصا برای شکستگی استخوان اکفوئید به کار میرود اما برای استخوان‌های مچ پا نیز به کار می‌رود.

پیچ acutrak

در استخوان‌های مچ استفاده می‌شود. سر و گردن ندارد. ارتفا رزوه‌ها از پروگزیمال به دیستال افزایش میابد.

پیچ  interference

پیچ‌هایی که قابلیت جذب دارند. معمولا برای نگه داشتن رباط صلیبی قدامی به کار میرود.

پیچ interlock

کاربرد آن: کونچر را در قسمت دیستال و پروکسیمال ثابت میکنند. نوع bolt  آن در سطح عمودی روی کونچر قرار می‌گیرد.

واشرها

زمانی که بخواهیم نیرویی که از سر پیچ بر سر استخوان وارد می‌شود کاهش یابد، از واشر استفاده میکنیم، که بر دو نوع ساده و لبه خاردار ارایه میشود.