دلایلی شکست درمان سرطان و بازگشت تومور

بخش هایی از این مقاله مروری که به دلایل بازگشت سرطان و شکست درمان  آن می پردازد را با هم بررسی می کنیم.

بازگشت سرطان به معنای بازگشت سلول‌های سرطانی پس از درمان است. با وجود پیشرفت‌هایی که در روش‌های درمانی مانند شیمی‌درمانی، رادیوتراپی و جراحی حاصل شده است، بسیاری از بیماران سرطانی هنوز تجربه بازگشت سرطان را دارند. دلیل اصلی این بازگشت، وجود تنوع سلولی داخل تومور است که به تکثیر ادامه می‌دهند.

ناهمگونی درون تومور، به معنای وجود سلول‌های مختلف درون یک تومور است و نقش مهمی در بازگشت سرطان و مقاومت در برابر درمان دارد. این ناهمگونی می‌تواند به دلیل تغییرات ژنتیکی در سلول‌ها و ایجاد تنوع درون یک جمعیت سلولی خاص ایجاد شده باشد. این فرآیند باعث ظهور یک جمعیت بدخیم می‌شود که قادر به مهاجرت و رشد در مکان‌های مختلف است. همچنین، ناهمگونی می‌تواند به دلیل تمایز سلولی ایجاد شود، به ویژه در مدل سلول‌های بنیادی سرطانی. تومورهایی که به صورت سلسله‌مراتبی سازماندهی شده‌اند، می‌توانند توانایی تولید انواع سلول‌های مختلف را داشته باشند، مانند بافت‌های طبیعی. همچنین، محیط تومور می‌تواند با اعمال فشارهای انتخابی بر سلول‌های تومور به ناهمگنی کمک کند. به عنوان مثال، دسترسی محدود به مواد مغذی و اکسیژن در برخی نواحی تومور می‌تواند باعث ایجاد فاز سکون در سلول‌های توموری شود و بر حساسیت آن‌ها به شیمی‌درمانی تأثیر بگذارد.

در تومورها، سلول‌هایی که به طور آهسته تکثیر می‌شوند، ممکن است به ویژه در برابر شیمی‌درمانی آسیب پذیر باشند. همچنین، مکان قرارگیری سلول‌های سرطانی در توده تومور می‌تواند بر رفتار چرخه سلولی آن‌ها تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، سلول‌های نزدیک به سطح یا عروق تومور ممکن است در مقایسه با سلول‌های مرکزی یا دور از رگ‌ها، فعال‌تر و در حال چرخش و رشد باشند. بنابراین، درک ناهمگونی چرخه سلولی تومور بسیار مهم است و می‌تواند به توسعه رویکردهای درمانی موثر و جلوگیری از بازگشت سرطان کمک کند. هدف این مقاله، افزایش درک ما از نقش زیرجمعیت‌های ناهمگون سلول‌های سرطانی با دینامیک و رفتار چرخه سلولی متفاوت در پیشرفت و درمان سرطان است. این درک می‌تواند به کشف رویکردهای جدید برای بهبود درمان تومور و جلوگیری از بازگشت سرطان کمک کند.

نتیجه گیری:

ناهمگونی درون تومورها که با تنوع و تغییرات مختلفی مشخص می‌شود، می‌تواند با تغییرات مورفولوژیکی، نشانگرهای سطح سلولی، بیان ژن، تغییرات اپی ژنتیکی، تحرک، متابولیسم، ظرفیت تکثیر و وضعیت چرخه سلولی تعریف شود. با توجه به نقش ناهمگونی چرخه سلولی، می توان تصور کرد که سلول های تومور ممکن است حساسیت های متفاوتی نسبت به داروها بر اساس محل اقامت آنها در مراحل چرخه سلولی خاص نشان دهند. ناهمگونی چرخه سلولی می‌تواند باعث ایجاد زیرجمعیت‌هایی شود که به شیمی‌درمانی مقاوم هستند و در داخل تومور متحمل می‌شوند و فعل و انفعالات آنها می‌تواند منجر به پاسخ‌های غیرمنتظره شود. مطالعات نشان داده‌اند که این زیرجمعیت‌های سلول‌های تومور از مکانیسم‌های متنوعی برای ترمیم DNA استفاده می‌کنند، آسیب DNA را از طریق فعال‌سازی ناقص ترمیم می‌کنند و مقاومت دارویی مبتنی بر چرخه سلولی را نشان می‌دهند. روش‌های درمانی با استفاده از یک داروی شیمی‌درمانی به احتمال زیاد منجر به شکست نهایی درمان می‌شوند، زیرا این دارو سلول‌های سرطانی حساس را می‌کشد، در حالی که سلول‌های مقاوم به تکثیر ادامه می‌دهند. علیرغم وجود داروهای شیمی‌درمانی سنتی و/یا درمان‌های هدفمند جدید این اتفاق رخ می‌دهد..بنابراین، درمان های ترکیبی به شدت توصیه می شود زیرا تومورها از جنبه های مختلف ناهمگن هستند.

با این حال، از آنجایی که سرطان از نظر چرخه سلولی یک هدف ناهمگن است، جمعیت سلولی باید به طور جامع در مقاطع زمانی مختلف مشخص شود تا به طور منطقی عوامل فردی برای درمان های ترکیبی انتخاب شود و توالی و زمان بندی مناسب تجویز دارو برای غلبه بر چرخه سلولی تعیین شود. در نتیجه، درمان سرطان، به عنوان یک هدف چرخه سلولی پویا و ناهمگن، نیازمند درک دقیق جمعیت‌های سلولی در مقاطع زمانی مختلف برای انتخاب رویکردهای درمانی مناسب و غلبه بر مقاومت دارویی مبتنی بر چرخه سلولی است. این درک می تواند به بهبودهای قابل توجهی در اثربخشی درمان سرطان و کاهش عود سرطان منجر شود.

عنوان مقاله:

Cancer cell cycle heterogeneity as a critical determinant of therapeutic resistance

https://www.researchgate.net/publication/367131655_Cancer_cell_cycle_heterogeneity_as_a_critical_determinant_of_therapeutic_resistance